018. "Kaseta, nagranie i słowo: przepraszam"

- Więc?

- Co?

- Miałeś pokazać mi ten dowód, nie pamiętasz? - westchnęłam.

- A, racja - Eric zaśmiał się i wyciągnął coś z kieszeni. - Masz. - wręczył mi kasetę.

- Na co mi to? - prychnęłam zrezygnowana.

- Masz swój dowód - mruknął i obgryzł jabłko.

Normalnie facepalm.

- To? To jest zwykła kaseta jakbyś nie zauważył.

- To jest magiczna kaseta jakbyś nie zauważyła - zaśmiał się, co mnie niesamowicie wkurwiło. - Wymawiasz zaklęcie "Dissendium", a kaseta odtwarza to, co zostało na niej zapisane. Nagrałem tam coś, co powinnaś usłyszeć.

* * *

- Co zamierzasz z nią zrobić, panie?

- O kim mówisz, Ericu?

- O Noah Moore, panie.

- A, to ją masz na myśli. Czyżby ci na niej zależało?

- Tak...

- Miłość to słabość, Ericu. Pozbądź się jej jak najszybciej.

- Dobrze, panie. A więc? Co czarny pan zamierza zrobić z dziewczyną?

- Jak na razie pozostawiam ją tobie, Ericu. Gdy nadejdzie właściwy czas... zdobędę to, co posiada Noah. 

* * *

Nie wierze. Eric miał rację! Muszę go natychmiast przeprosić...

Zleciałam z łóżka i pobiegłam w kierunku dormitorium Ravenclawu. 

On ciągle mnie kocha. Jakaż ja byłam głupia. Nie zauważyłam jego uczuć przez te wszystkie lata. Jestem... głupią idiotką.

- Eric... - mruknęłam patrząc na bruneta.

- Noah? I jak? Przesłuchałaś... - nie dokończył, bo rzuciłam się na niego. Moje usta na jego wargach.

- I żeby nie było, to był pocałunek mówiący "Przepraszam, że byłam taką głupią idiotką" - dodałam po tym jak przestaliśmy się całować.

- Widzę, że przesłuchałaś kasetę - zaśmiał się. 

- Tak. Chociaż mogłeś to podrobić... to dam ci wreszcie spokój. Po za tym to się okaże, prawda? Przyjdzie wkrótce po swój cel. 

- Racja - zniknęła radość z jego twarzy. - Ale nie bój się. Będę cię bronić. - złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie.

- No cóż. Niedługo koniec roku, a to twoja ostatnia klasa... - zrobiło mi się przykro. Nie sądziłam, że ten dzień kiedyś nadejdzie.

- A więc będę musiał wymyślić sposób, aby tutaj zostać - cmoknął mnie w czoło.

- Niby jaki? Zostaniesz nauczycielem? - zaśmiałam się, sądząc, że to nigdy nie nastąpi.

- Dobry pomysł. Mam dobre oceny, jestem cierpliwy i mam szacunek pośród innych wychowawców i Dumbledore'a.

- Żartujesz - zniknął mi uśmieszek z twarzy. 

- Oczywiście, że nie.